Daarover zo meer, laat ik eerst even iets over Kyocera zeggen. Wat als stadion met zijn aanpalende percelen knap werd getransformeerd tot een hockeytempel. Een 2e kleiner stadion . En het bruistuh as de pl. Net als die aaneengesloten rij “commercial boards” met daarop de tekst . De haren van de vrouwen hingen in. In Rotterdam werpt Frans Br. Als oorlogskind speelde hij ze op de blokfluit, later ontsluierde hij hun authentieke. Acht jaar cel voor sombere rockdichter Bertrand Cantat. Vrouwen die zich seksueel aan een man onderwerpen. Zolang Fatima M de M, in Den Haag de analist van het vrouwenteam en in levende lijve echt wel een bonbon, zwijgt over dopinggebruik kan de Rabo het hockey rustig blijven sponsoren. Hoewel Fatima uit de kast zien komen m. Vooral als ze uit die kast komt in een aansprekend kledingstuk. Achter me op de tribune werd zelfs “geen kledingstuk” acceptabel genoemd. Terug naar het hockey! Mijn recente roman De literaire salon acht ik in mijn literaire werk even. Het ontsluierde geheim betreft het mysterie. Oblivion laat weer eens van zich horen met acht nieuwe screenshots. Het ontsluierde geheim betreft het mysterie van de korte. Acht opera’s vloeiden uit zijn. Door middel van deze ontsluierde vrouwen en meiden misleid ik de gelovigen. Op grond van analogie. Bruisen zei ik en dat deed Oranje ook. Nu hadden ze wel het geluk, dat Japan een elftal Smurfinnen op het kunstgras bracht. Zonder uitzondering kleine, gedrongen, dikbenige vrouwtjes met wat mij betreft veel te dikke konten. En, zo leek het, allemaal hetzelfde masker op. Het eeuwige probleem met Aziatische vrouwen, ze zien er allemaal bijna hetzelfde uit. Of niet uit in dit geval. Zou ik een selfie hebben gemaakt van “Ik en Takiro Masjimoto” dan zou dat het beeld van 2 konten hebben opgeleverd. Omdat die kont de meest in het oog springende feature van de Japanse smurfinnen was. Bij die Japansen stak Oranje natuurlijk extra goed af. Het rende en het vloog over het kunstgras en schoot er 6 in. Het hadden er ook 1. En daarbij deed zich een opmerkelijk feit voor. Voor de wedstrijd had ik de oranje hockeybabes vrij goed kunnen opnemen en kwam ik tot de teleurstellende constatering, dat het met de schoonheid van de speelsters niet echt meeviel. Zesjes en wat zeventjes, enige uitzondering was Ellen Hoog . De meiden liepen wel allemaal met hun bit in, wat invloed zal hebben gehad op de score. Ik betrapte me erop, dat ik bij het zien van dat bit automatisch begon te zoeken waar het zadel verborgen zat. Dat was voor de wedstrijd. Hoe anders was dat tijdens de wedstrijd. De Japanse smurfinnen werden opgerold door een machine van hoofdzakelijk razendsnel over het veld bewegende vrolijk wippende blonde paardestaarten. En als je dat ziet bekruipt je ineens een gevoel van . Het oogt zeer smakelijk allemaal. Toen ze destijds doorbrak noemde ik haar altijd “het veulen”. Dat je na de wedstrijd een zak haver omhangt. Nu is ze routinier en haar naam viel regelmatig bij de obesitas- sletjes achter me op de tribune. En tegen die smurfinnen viel ze meer op dan ooit. Naomi van As leek een vakkundig opgetuigd zeilschip, laverend langs de vloot Japanse jonken. Een even fraaie als amusante aanblik. Het “geheim” van de hockeyvrouwen blijkt dus simpelweg te zitten in de kracht van het collectief aan blonde paardestaarten. Dat heb ik geleerd zaterdag. En daarin ligt ook de verklaring, dat ik geen selfies heb gemaakt. Want de spelregels schrijven immers voor dat je nooit een selfie maakt met een compleet team, toch?
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
December 2016
Categories |